SONET FRUŠKOJ
Vidiš Frušku, da takve gore nema!
Zeleni su bori i srebrnaste lipe.
Sjaji se žito; u njem’ fazanka drema.
Nis koru kapi medne smole sipe.
Videh Frušku i orla krstaša,
Krunu na platnu, vijoreć’ se nebom,
Manastire, uz pesmu i plač očenaša,
Gdje putniku hrle sa vinom i hlebom.
Videh Frušku; zaleči mi biće.
Nahrani me rikom jelenskog krda.
Kušah fruškogorski potok – to piće Što opijenog tera da strči u brda.
Videh Frušku, i nigde istu nemam.
Mojih staza na njoj ima i na javi, i kad dremam.
Selma Vejzagić
